Oranjerit

Utrecht is een mooie stad, maar we zijn er tijdens de Oranjerit alleen omheen gereden. Vrijwel helemaal omheen, begonnen in Haarzuilens (in het westen), via het zuiden en oosten naar Breukelen (ten noorden).

Allemaal landelijk en allemaal heel mooi. Een aantal forten van de waterlinie ‘gerond’, want die liggen daar nu eenmaal. Het verbaast mij elke keer weer hoe Pieter Vogel die mooie weggetjes weet te vinden en het belooft in elk geval veel moois tijdens het lustrumweekend, want Bunnik ligt ook in de buurt van Utrecht. Met in totaal zes auto’s was de opkomst niet echt groot, maar wel enthousiast. Ook divers, want behalve leden die geen enkele rit lijken over te slaan, zoals Piet en Addie en Jaap en Carla, zagen we Michel en Monique deze keer ook. De helft van de foto’s op deze pagina’s is van hen.

De route

De aanwijzingen van de route waren weer duidelijk aangegeven (24. Bij knik rechts aanhouden richting Nieuwegein-O./Z.. 25. Y-splitsing links richting Houten (N409 Houtenseweg > Utrechtseweg), etc.). Toch was ik de route regelmatig kwijt, omdat ik nu eenmaal foto’s wil maken tijdens de rit en dan bij voorkeur bij splitsingen en bochten en dat is nu net het moment, dat je op de route moet letten.

Dagelijks mee rijden

Tjeerd rijdt niet zo vaak in de Eend en daardoor weet hij niet precies hoe breed de auto is. Dat er nog een halve meter weg rechts van hem ligt, die hij niet gebruikt bij het passeren van een tegenligger. Zoiets als de breedte van je auto moet nu eenmaal ‘inslijten’, dat komt pas later. Zijn eigen auto, dat weet hij precies, hij kan daarmee tot op de millimeter inparkeren, maar de Eend is nu eenmaal door de weeks meer ‘mijn ding’. Ik rij er bijna dagelijks mee en dan voelt het als een jas en weet je wanneer je moet schakelen, hoe breed je precies bent en hoe gemakkelijk je bochten kan nemen met dat heerlijke grote stuur.

Opnieuw starten

Bij een spoorwegovergang ging het even helemaal mis. De motor sloeg af en Tjeerd kon hem niet aan de praat krijgen. Hebben we dus even gewisseld en ik weet echt niet wat ik anders deed, maar voor mij wilde hij wel starten. We waren de laatste auto in de rij (meer vulling voor de foto’s), maar Michel stond keurig een straat verder op ons te wachten en even later zagen we de rest van de Eendjes ook aan de kant staan. Want dat is het nadeel van de route niet precies volgen, dan weet je ook niet waar je bent en is zo’n duidelijk aanwezig voorganger is dan de reddingsboei die je nodig hebt. Eigenlijk was het wel lekker, om weer even zelf te rijden. Behalve dan, dat de weg heel fotogeniek werd en het licht perfect. Tjeerd weet gelukkig foto’s te nemen, zelfs met mijn camera. Later toch maar weer gewisseld en hem laten rijden.

Lunch

Ongeveer halverwege streken we neer bij restaurant Vroeg, waar we een overheerlijke lunch hebben genoten, elk wat hij zelf wilde en vooral ook hoe groot. Dat restaurant is overigens ongeveer een week erna uitgebrand. Gelukkig niet helemaal, maar wel de keuken er van.

Landelijke weggetjes

Het merendeel van de weggetjes waren erg smal, waarbij de geringe breedte van de Eend duidelijk voordelen biedt. Vaak gingen de moderne wagens voor ons aan de kant staan, wat we natuurlijk zeer waardeerden. Vroegere Eendrijders misschien? Het was in elk geval een fijne sfeer, het weer was perfect, het was een mooie route en we hebben er van genoten. De volgende keer wellicht een grotere opkomst?

Irene Doorenbos